Eerder die week is een Antilliaanse man nadat hij aangehouden is door vijf politieagenten overleden, dit is de aanleiding tot gewelddadige protestacties in Den Haag. Het is één grote chaos. Snuif de geur op van rokende banden en het geschreeuw van het gepeupel. Kolkend afval wat hoog oplaait en als zwarte regen neerdwarrelt. Dit verhaal is gebaseerd op een ware gebeurtenis.

De auto van Coolblue stopt voor het hek en er stappen twee mannen uit met een grote doos. Ze lopen naar meneer J. van den Heuvel toe, die bezig is het tegelpad schoon te vegen. Hij was vroeger een veelgevraagde concertpianist, maar nadat hij zijn carrière verzopen en versnoven had leeft hij nu in de anonimiteit.

Deze week bleek eens te meer dat de verhalen over misbruik en seksuele intimidatie van alledag zijn. Bert was die dag begonnen als grafisch vormgever bij de provincie Noord-Holland. Hij woonde samen met zijn vriendin en was net drieëntwintig.

Ik had gelezen/gehoord dat er nog een plaat was van Deep Purple. Uitgebracht voor mijn allereerste LP Deep Purple in Rock. Iedereen was gek van Deep Purple. Ik luisterde nooit naar de radio, maar ja je wilt ook mee doen. Van mijn krantengeld (2,50 gulden per week) kocht ik een plaat. Maar daar moest ik wel eerst elke middag half Wormerveer voor in de rondte fietsen om de krant weg te brengen en tien weken sparen.

Wil kwam de schemerige huiskamer binnen met de houding van iemand die er niet zeker van was in welke gemoedstoestand ze haar man Ben van Achteren nu weer zou aantreffen.

Ik was vijf vingers oud en zó groot. Ik stond op de galerij van de flat waar ik woonde. Er kwamen twee werkmannen aan. Een van hen belde aan bij ons huis. Hij knipoogde naar mij en hield de ontstopper tegen de deur en plakte hem vast. Toen mijn moeder de deur open deed trok hij hem met een klap weer dicht. Weer open. Dicht. Open. De twee werkmannen lachten.

Op een filmpje van You Tube is rechtsboven een klok te zien: 1.09.56. En terwijl de seconden weg tikken en het publiek in het duister juicht komt gitaargod Jimmy Page op.

Aan de straatzijde van café Adler, bij Checkpoint Charlie op de grens van Oost- & West-Duitsland zaten Nijlpaard, clown Flappie en Gandhi achter het raam. In het café hing een dreigende sfeer.

Een vrouw met donker haar stapt het café ‘Het Witte Huisje’ binnen met een harpoengeweer in haar hand en een schilderij onder haar linkerarm. ‘Zo…’ zegt mijn broer, die haar tegenkwam toen hij naar buiten ging: ’Ben je vandaag op het naaktstrand geweest?’ ‘En jij bent zeker cum laude geslaagd voor de cursus ‘Slap Ouwehoeren.’ ‘Nu je er toch over begint,’ zegt mijn broer, ‘Ik was op weg naar de cursus rietdekken. Maar de cursus ging niet door, want Riet is ziek.’

Een oublie is een oudhollands gebak- of koeksoort in de vorm van een dun, soms opgerold, wafeltje en wordt gebruikt bij o.a. ijs- en slagroomgerechten.

Dikke Dames eten hoofdzakelijk moddervette friet, morsige frikadellen, kippenvleugeltjes, hotdogs, bamiballen, kaassoufflés, gehaktballen, smulrollen, braadworsten, schnitzels, nasischijven, halve hanen, porties saté, mexicanos, bitterballen, loempia’s, lihanboutjes, berenhappen, kroketten die slechte olie morsen uit boterzacht ondefinieerbaar vlees.

‘Btw....Bert, je moet de column van Youp van het Hek afgelopen weekend effe lezen...op zoek naar de echte Jan Klaassen en Katrijn...moest aan jouw poppen denken...zoooooo mooi!’