Chef, fallus, fluit, jongeheer, leuter, toeloe, lid, lul, paal, penis, piemel, plasser, roede, snikkel, tampeloeres, of zwengel of hoe je het mannelijke geslachtsdeel ook wilt noemen onder de leeuw van de Batavia hing heel lang niks en waarschijnlijk in de toekomst weer niks.
De Batavia is een spiegelretourschip dat werd gebouwd van 1985 tot 1995 op de Bataviawerf in Lelystad. Toen ik daar werkte is mij ooit gevraagd of de Batavia een slavenschip is. Daar moest ik wel heel hard om lachen.
Helaas kon ik niet op je begrafenis aanwezig zijn, want op die dag werd ik geopereerd.
Ik zag Chris voor het eerst in 2003 op de Bataviawerf. Niet veel later werkten wij aan de spiegel voor het schip de Zeven Provincieën. Hij was al sinds 1993 aan de werf verbonden: Eerst als rondleider en daarna als beeldsnijder.
Willem Vos fascineerde de wereld door in tien jaar tijd (1985-1995) met een groep werkloze jongeren in Lelystad een reconstructie te bouwen van de Batavia, het spiegelretourschip uit 1628 van de VOC, dat op haar eerste reis voor de kust van Australië verging.
Bard had slecht geslapen, pijn in zijn rug en zere benen. Op zijn werk dronk hij eerst een kopje koffie en maakte daarna de poort open naar de steiger waar het schip lag afgemeerd en ging aan boord.
Toen Bard eenmaal het besluit had genomen om eerder met pensioen te gaan was hij even de gelukkigste man van Nederland.
Onwillekeurig kwam bij Bard het beeld op van generaal Norman Schwarzkopf, die doceerde over de gelukkigste man van Irak die over een spoorbrug rijdt en in zijn achteruitkijkspiegel ziet dat de brug explodeert die hij net verlaten heeft.
Inmiddels was het drie uur geworden en koffiepauze. Bard nam plaats naast een oude vrijwilliger die ooit bij de Nederlandse Navy Sails diende en veel geheime operaties had mee gemaakt. Maar daar mocht hij niets over zeggen.
Gelukkig maar want er wordt al genoeg geluld. Bard zei tegen hem: ‘Ik zit op Nordic Walking, sinds kort, en ik doe het zo goed dat die begeleider zei: ‘Bard Je doet het zo goed. Jij mag voortaan zonder stokken wandelen.’
Sinds hij dat boek had gelezen bleef het hem maar bezig houden, zo boeiend had hij het gevonden. Han de Wit gaat in Ontwikkelingshulp heette het.
En terecht. Het was één grote terechtwijzing geweest, één grote aanklacht en toch eigenlijk heel ontroerend en hier en daarnaast zelfs nogal geestig. Ja, die schrijver Heere Heeresma had daarover allemachtig mooi getuigd. En even voelde hij een hevige begeerte, een groot verlangen dit prachtige werk in zijn armen gekneld bij zich te hebben.
Bij de poort van de werf kwam hij Jeweetwel tegen die vroeg waar Steiner was. ‘Steiner die is op de boot.’ ‘De boot,’ echode Jeweetwel als een wensput.
Ja, die oude liedjes gaan nooit verloren en wat zijn ze toch fijn van muziek. Maar kan hij nu zingen of niet. Hij dacht van wel ondanks een opkomende hoestbui.