KookieBizar

Een vraag die beantwoord is houdt op een vraag te zijn. De ware vragen zijn de vragen die steeds weer opduiken. De vragen waarbij je denkt: was er maar een antwoord dan waren we van die stomme vraag af. Als God alles geschapen heeft. Waarom dient dan kinderkanker of polio? Of heeft kunst een functie?

Een boerenvrouw zat achter de geraniums aardappels te schillen. Zij keek af en toe naar buiten, onzichtbaar voor de massa. Het was oorlog en de mensen liepen krom van de honger haar boerenstulp voorbij, bang voor de woest blaffende waakhonden.

Als je vrede wilt, moet je niet met je vrienden praten, maar met je vijanden. Moshe Dayan

Ik begon met sigaretten van zijn vader, aangestoken door mijn klasgenoten op het schoolplein. Eerst vond ik het absoluut niet lekker, maar ik rookte stug door tot ik daar geen last van had.

Francesca zou koken voor de andere twee stagiaires, waarmee zij samenwoonde in een flatje in het centrum van de stad. Oele Wapper hun stagebegeleider op de fabriek waar ze gloeilampen maakten had zij ook uitgenodigd.

Beste lezer laten we even bij iemand stil staan. Je weet heus wel wie ik bedoel. Je hebt niet je hele leven op een fietsje rond gereden. We kennen allemaal wel iemand, die er nu niet meer is en die we ontzettend missen.

Toen we hier kwamen wonen in onze huurwoning werden we gewaarschuwd voor de buren Margo en Theo door een woordvoerder van de Woningbouwvereniging.

Ik was verliefd op het mooiste meisje van de klas, maar dan had je ook nog Wilma, de dochter van de mevrouw van het garen en draadwinkeltje die achter mij aan zat.

Haar moeder kwam op bezoek. Het regende altijd als ze kwam en anders hagelde het wel met van die grote stenen. Vandaag rommelde ook nog de donder op de achtergrond. Alsof het zo voorbestemd was.

Laatst na lange tijd dacht ik weer aan Irma. Ik was ooit aan het voetballen met mijn vriendjes op het schoolplein van de lagere school. Toen kwam ze naar me toe. Ze had een lief gezichtje en blond haar.

Tijdens mijn diensttijd ontmoette ik Frits. Hij kwam uit Den Haag en het eerste wat ik hem in die typische Haagse tongval hoorde zeggen was: ‘Héé, koekûhbakkâh… laup nie te zeikûh,’ toen bij de poort iemand naar zijn legitimatie vroeg.

Helaas kon ik niet op je begrafenis aanwezig zijn, want op die dag werd ik geopereerd.